Από τον Τριβέλλα μέχρι την ...εξυγίανση

Όταν συγκρούονται τα βουβάλια πάντα την πληρώνουν τα …βατράχια

Η Ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου έξω από τους αγωνιστικούς χώρους δεν γράφεται ούτε όπως θα την ήθελαν οι παράγοντες των ομάδων, ούτε όπως θα την ήθελαν οι παράγοντες των διαιτητών αλλά και οι ίδιοι οι διαιτητές, ούτε όπως θα την ήθελαν οι παίκτες που βιώνουν και γνωρίζουν πολύ καλά αρκετά απ' όσα συμβαίνουν. Δεν μιλάει κανείς, παρά το γεγονός ότι ζουν από το ποδόσφαιρο...

Και φυσικά η Ιστορία δεν γράφεται ούτε από τους φανατικούς οπαδούς της κάθε ομάδας, ούτε βεβαίως από το μοντέλο που επικράτησε τα τελευταία χρόνια κυρίως από οπαδούς –«Δημοσιογράφους» ή Δημοσιογράφους–οπαδούς, που αρκετοί από αυτούς κάνουν καριέρα «πουλώντας» τις άκρες τους  ως ρεπορτάζ στην … «Ομάδα μας», όπως λένε.

Του: Αντώνη. Α. Αντωνόπουλου

Η Ιστορία γράφεται μέσα από τα πραγματικά γεγονότα που τα γνωρίζουν είτε όσοι τα βιώσαν από πρώτο χέρι, είτε όσοι τα άκουσαν να τα διηγούνται οι πρωταγωνιστές.

Αν μπούμε στο τρυπάκι ποιος έκανε τα περισσότερα ή τα χειρότερα ή, έπαιρνε τη μερίδα του λέοντος και μοίραζε τα …σπόρια, ο κάθε ένας θα λέει το κοντό του και το μακρύ του. Οι Παναθηναϊκοί θα τα ρίχνουν στους Ολυμπιακούς, οι Αεκτζήδες θα αισθάνονται αδικημένοι και βεβαίως το Αθηνο-κεντρικό κράτος που έχει και κάνει τα κουμάντα θα έχει μονίμως αδικημένο τον ΠΑΟΚ και γενικά τις ομάδες της περιφέρειας.  

Επί σειρά ετών μέσα από αυτή την διαδικασία ξεκινούσε, διεξαγόταν και τελείωνε κάθε πρωτάθλημα.

Από την Εποχή που οι μακαρίτες Κώστας Τριβέλας και Γιώργος Δέδες είχαν το κομάντο ο ένας στην ΕΠΟ και ο άλλος στην πάλε ποτέ ΕΠΑΕ και σημερινή «Σούπερ-λίγκα».

Επί σειρά ετών τότε το κουμάντο το είχε ο Παναθηναϊκός και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Και μόνο η αναφορά στο όνομα του ήταν αρκετή για να επηρεάσει τον οποιονδήποτε. Όποιος πήγαινε κόντρα ή τελείωνε την μπάλα ή τελείωνε την καριέρα του σε ό,τι έκανε, είτε …εξαφανιζόταν γενικώς. Αντιθέτως οι… πρόθυμοι έκαναν καριέρες σε όλα τα επίπεδα και κάνουν μέχρι και σήμερα.

Αρχές δεκαετίας του '80, που τα θεσμικά όργανα είτε αυτά ήταν πολική ηγεσία του αθλητισμού, είτε διαιτητικά όργανα, είτε όπως σημειώσαμε υψηλόβαθμα θεσμικά όργανα, όπως η ΕΠΟ και η διοργανώτρια αρχή του πρωταθλήματος.

Δεν έχει νόημα, ούτε αξία να αναφερθώ σε περιπτώσεις διατητο-παραγόντων με θεσμικό ρόλο, που οι κόρες τους έπιασαν δουλειά σε κεντρικές ή θυγατρικές εταιρίες των ανθρώπων που έκαναν κουμάντο, ακόμη και διαιτητές εν ενεργεία. Ούτε επίσης έχει κανένα νόημα να θυμίσω την Υπόθεση Κιάπε ή τον περιβόητο Ζουμπογιώργο στην ΕΠΟ ή πιο πίσω τα ωραία και ευτράπελα του Κίμωνα Κουλούρη στην τότε Γενική Γραμματεία Αθλητισμού.

Μέχρι που μετά από πολλά και διάφορα που έγιναν μέσα σε αυτή την δεκαπενταετία, δηλαδή από το 1980 μέχρι το 1995, εύκολα γραφείς εγκυκλοπαίδεια, όχι μόνο βιβλίο. Αλλά και για τα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα το ίδιο ισχύει. Για περίεργους αγώνες (Από τότε ήταν της… μόδας)από περίεργες έως τραγελαφικές και αστείες αποφάσεις δικαιοδοτικών οργάνων που καθόριζαν το… δίκαιο μεταξύ αντιδικιών ομάδων, είτε και οικονομικές διαφορές μεταξύ ΠΑΕ και παικτών. Εκεί να δείτε όργια που προφανώς έχοντας επιλεκτική μνήμη κάποιοι τα ξέχασαν.

Μέχρι που εμφανίστηκε ο Σωκράτης Κόκκαλης και τα κόζια άλλαξαν. Το κλάμα του Γκαγκάτση και τα ξενύχτια του εξω από τον καναπέ του Θωμά έπιασαν τόπο και έγινε Γενικός Γραμματέας της ΕΠΟ αρχικά και μετά  πρόεδρος. Ο Μακαρίτης ο Δέδες φαρμακωμένος μέσα σε ένα βράδυ παρέδωσε την ΕΠΑΕ και πήρε πολλά μαζί του φεύγοντας. Ο έλεγχος άλλαξε χέρια και χρώμα. Είχαν προηγηθεί κάτι μικρά διαλειμματα στην παντοκρατορία του Παναθηναϊκού που άφησε χώρο να πανηγυρίσει και η ΑΕΚ την αναλογία της στην επιτυχία.

Με το που ο Κόκκαλης σε συνδυασμό με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, έμαθε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, έγινε απόλυτος κυρίαρχος. Και μη μπερδευτεί κανείς. Δεν πήγε κανένας Κόκκαλης και χτύπησε το κουδούνι κανενός σπιτιού.

Στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου με διάφορες ιδιότητες, ξεκινώντας από πολιτικούς, περιφερειάρχες, Δημάρχους, τους παράγοντες των λεγόμενων μικρών ομάδων, τους διαιτητο-παράγοντες, τους διαιτητές, παραγοντίζωντες, μανατζαρέους, δικηγόρους, νταραβεριτζήδες, αρκετούς δημοσιογράφους, πάντα έψαχναν και πάντα αναζητούσαν τρόπους, μεθόδους και ανθρώπους για να καταφέρουν να προσεγγίσουν και να κάνουν δουλειές με τον εκάστοτε ισχυρό.

Πάντα αυτό ίσχυε και αυτό γίνεται και μέχρι σήμερα.

Και φυσικά με όχημα την μπάλα δεν γινόταν μόνο οι δουλειές της μπάλας, αλλά γινόταν πολλές δουλειές ταυτόχρονα είτε αφορούσαν την πολιτική, είτε τις επιχειρήσεις, είτε άλλου είδους νταραβέρια μεταξύ τους.

Την «Κληρονομιά» με τις άκρες του συστήματος δεν ξέρω αν την πήρε αγοράζοντας τον Ολυμπιακό από τον Κόκκαλη ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Το σύστημα όμως το έβλεπα και το άκουγα στη πιάτσα ότι έψαχνε να βρει άκρη. Κι είπαμε ποιο είναι το σύστημα. Ας αναρωτηθούν όλοι αυτοί που έψαχναν τρόπους να ανέβουν στην σουίτα που είναι σήμερα και τι άκρες επιχειρούν να βρουν πιστεύοντας ότι τα κόζια άλλαξαν και πάλι.

Συνδυαστικά τα τελευταία χρόνια ο Παναθηναϊκός με μια μικρή παρένθεση έχασε τις άκρες και τους ανθρώπους του, και άλλαξε χέρια, η ΑΕΚ το ίδιο γνωρίζοντας πρωτόγνωρες περιπέτειες στις οποίες την οδήγησαν για να απαλλαγεί και από τις αμαρτίες χρεών που κουβαλούσε. Έτσι η κυριαρχία ήταν απόλυτη. Αναρωτιέμαι δημόσια. Εχθρός του  Ολυμπιακού, εμπαθής να είσαι –Αντί-Ολυμπιακός να είσαι, το μέγεθος όπως είχε διαμορφωθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είχε καμία ανάγκη να συνδεθεί με όλα αυτά που κατηγορείται; Είχε κανένα λόγο; Και αναφέρομαι και  διευκρινίζω στο αμιγώς ποδοσφαιρικό μέγεθος σε όλα τα επίπεδα,του Ολυμπιακού. Και φυσικά όχι του φετινού. Από εκεί και πέρα η εμφάνιση της μισής αλήθειας είναι καθαρή διαστρέβλωση. Πόσο μάλλον αυτή η… «Αλήθεια» να είναι επιλεκτική και το χειρότερο κατευθυνόμενη και επ αμοιβή!!!

Έτσι τα επιχειρηματικά συμφέροντα, οι αντιδικίες και οι όποιες άλλες διαφορές  διαμόρφωσαν ένα μέτωπο ακραίας αντιπαράθεσης μεταξύ του Αλαφούζου που έγινε αφεντικό στο Παναθηναϊκό και του Μαρινάκη. Η επανεμφάνιση του Μελισσανίδη στο ποδόσφαιρο και στην ΑΕΚ και η δυναμική είσοδος του στη μπάλα μέσω του ΠΑΟΚ  και στην επιχειρηματική ζωή του Ρωσοπόντιου Ιβάν Σαββίδη, δημιούργησε τα τελευταία χρόνια ένα εκρηκτικό ηγετικό κοκτέιλ στα διοικητικά του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Αλαφούζος, Μελισσανίδης και Ιβάν Σαββίδης εμφανίζονται να συμμαχούν με στόχο να δώσουν τέλος στην κυριαρχία του Μαρινάκη και του Ολυμπιακού.

Ρολίστες …εξυγιαντές; Από τον τότε Υφυπουργό αθλητισμού  του ΣΥΡΙΖΑ Σταυρό Κοντονή μέχρι αρκετούς άλλους πρόθυμους διαφόρων ιδιοκτήτων φυσικά με το αζημίωτο.

Πρώτος στόχος να απομακρυνθούν οι «Βλαχο-πρόεδροι» και οι εμφανιζόμενοι ως οι άνθρωποι που κινούν τα νήματα υπάλληλοι της ΕΠΟ. Και τα δυο έγιναν.

Και πριν καν ολοκληρωθούν και οι δύο στόχοι τι έγινε;

Ακολουθήθηκε η... πεπατημένη και με εξαγορές ψήφων σωματείων άλλαξε χέρια η ΕΠΣ Ζακύνθου, εκλογική περιφέρεια του Κοντονή, που δεν άκουσε και δεν είδε. Δηλαδή με τον ιδιο ανήθικο τρόπο που οι ενώσεις είχαν κατά το παρελθόν εξαγοραστεί, άλλαξαν στρατόπεδο και πήγαν με τους δήθεν εξυγιαντές. Ακολούθως η FIFA έβαλε το … «λύκο να φυλάει τα πρόβατα». Έβαλε επικεφαλής στην επιτροπή εξομάλυνσης της ΕΠΟ που θα διόρθωνε τα κακώς κείμενα τον πρόεδρο της Κυπριακής ομοσπονδίας που τον βαραίνουν οι κατηγορίες από ένα βρώμικο πρωτάθλημα και αναξιόπιστο ποδόσφαιρο!!!

Παράλληλα στο όνομα της …εξυγίανσης ο  «Αυθορμητισμός» των ποδοσφαιρικών ενώσεων που τάσσονται με τον Ιβάν Σαββίδη που το είχε όραμα να έρθει για να φτιάξει το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα με ηθικές αρχές και άξιες, είναι εντυπωσιακός. Και ενώ ο δικηγόρος πρόεδρος της ΕΠΣ Μακεδονίας  θεωρείται φαβορί για πρόεδρος της ΕΠΟ ,ο Κοντονής έθαβε εδώ και μήνες την παράνομη και απαράδεκτη ενέργεια του Γραμμένου να δίνει πλαστά διπλώματα σε προπονητές ποδοσφαίρου!!!Αυτός που θα έφτιαχνε το ποδόσφαιρο!!!

Και  ενώ ο «Τίγρης» με τον Ιβάν τα σπάνε στην δική τους συμμαχία, και ο Αλαφούζος έχει ήδη αποχωρήσει η εξυγίανση πηγαίνει περίπατο στο… Ζάππειο.

Βουίζει ο τόπος ότι ο Αλαφούζος τα βρήκε με τον πρώην συνεταίρο του και μετά άσπονδο εχθρό του, και το κυριότερο η νέα συμμαχία που γεννήθηκε είναι αυτή ανάμεσα στο Βαγγέλη Μαρινάκη και τον Ιβάν Σαββίδη.

Σαφώς και δεν είναι μόνο ποδοσφαιρική αυτή η συμμαχία. Το μέτωπο όμως είναι κοινό όπως και ο στόχος. Να απομονωθεί, αν όχι να πληγεί καίρια, ο Μελισσανιδης. Γιατί ο Αλαφούζος θεωρείται… εύκολος.

Το επόμενο πρωτάθλημα σε καμιά περίπτωση δεν θα είναι όπως το φετινό. Δεν ήταν απλά μεταβατικό στάδιο, αλλά ήταν και πολύ μπερδεμένη αυτή η χρονιά σε όλα τα επίπεδα. Βρήκαν την ευκαιρία κάποιοι και έκανα πάρτι. Το πάρτι όμως τελειώνει και ξεκινά η αντεπίθεση σε όλα τα επίπεδα.

Τι αποδεικνύεται και τι συμπέρασμα βγαίνει;

Ότι κάνεις δεν ήθελε κανόνες αποδεκτούς από όλους για το ποδόσφαιρο ,ώστε να γυρίσει σελίδα και επίπεδο. Έχουν τους δικούς τους κανόνες και αυτούς επιβάλουν. Γιατί το συμφέρον ήταν είναι και θα είναι το ζητούμενο. Όποτε τα εργαλεία άλλαξαν και θα αλλάξουν και θα ξανά αλλάξουν ανάλογα με τις εξελίξεις.

Γιατί όταν συγκρούονται τα βουβάλια πάντα την πληρώνουν τα …βατράχια.

ΥΓ: Τις …αλλαγές θα τις δείτε από το καλοκαίρι.

Έτσι δεν είναι …Θόδωρε;