ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ «ΘΥΡΑΣ 7» ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ!

Το  μνημείο των αδικοχαμένων φιλάθλων

Για δες πως τα φέρνει η ζωή! Ολυμπιακός και ΑΕΚ θα βρεθούν αντιμέτωποι για το Κύπελλο Ελλάδας στον απόηχο των εκδηλώσεων μνήμης για την ανθρωποθυσία της «Θύρας 7».

Του Παύλου Γερακάρη

Κάθε χρόνο, η ιστορική μνήμη με γυρίζει πίσω, στην αποφράδα εκείνη μέρα. Μια ηλιόλουστη Κυριακή, που διάλεξε η μοίρα για τη μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνικού αθλητισμού!

Πέρασαν τόσα χρόνια κι όμως δεν ξεχνώ, κανένας δεν ξεχνά, τον άδικο χαμό 21 νέων ανθρώπων, στα σκαλοπάτια της Θύρας 7 στου Σταδίου «Γεώργιος Καραϊσκάκης».

Θυμάμαι πάντα, στιγμή προς στιγμή, την τρομακτική αυτή εμπειρία που σημάδεψε ανεξίτηλα  την διαδρομή μου στο χώρο της ενημέρωσης.

Νεαρός δημοσιογράφος ήμουν μεταξύ των ρεπόρτερ που κάλυπταν για την ΕΡΤ-2 το ντέρμπυ κορυφής Ολυμπιακού –ΑΕΚ στο Φαληρικό γήπεδο. Οι «ερυθρόλευκοι» ήταν στην κορυφή με δυο βαθμούς διαφορά από την «Ένωση» και γινόταν χαμός.

Τα εισιτήρια είχαν γίνει ανάρπαστα και περίπου 35.000 θεατές είχαν κατακλύσει τις κερκίδες. Μέγα πάθος, μέγα πλήθος και φανατισμός, όμως χωρίς ακρότητες. Στο β΄ ημίχρονο οι Πειραιώτες πέτυχαν άλλα πέντε γκολ, φτάνοντας το σκορ στο εντυπωσιακό 6-0!

Τίποτα δεν προδίκαζε αυτό που θα ακολουθούσε: Αναχωρώντας από το γήπεδο, μαζί με τον αείμνηστο συνάδελφο και αρχισυντάκτη στην ΕΡΤ-2 Πάνο Κορόβηλα, κατά τη διέλευσή μας από την αερογέφυρα, που υπάρχει και σήμερα σχεδόν κολλητά στο γήπεδο, ακούσαμε ξαφνικά σειρήνες περιπολικών και ασθενοφόρων έξω από την Θύρα 7.

Το  τρομερό κακό είχε γίνει...

«Ξετρελαμένοι» από τον θρίαμβο οπαδοί του Ολυμπιακού τραγουδούσαν και πανηγύριζαν βγαίνοντας από το γήπεδο. Η πτώση ενός φιλάθλου στα σκαλοπάτια της θύρας , η κακοτεχνία στην έξοδό της και το κλειδωμένο τουρνικέ, έκαναν τη μεγάλη ζημιά. Τις γοερές κραυγές από τον απίστευτο συνωστισμό σκέπαζαν οι πανηγυρισμοί, οπτική επαφή με τους προπορευόμενους δεν είχαν οι ακολουθούντες νεαροί, όπως τουλάχιστον απεφάνθησαν οι Αρχές στην έρευνά τους.

Απολογισμός: Είκοσι νεκροί, που αυξήθηκαν σε 21 λίγο αργότερα. Η ασύλληπτη τραγωδία για τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ, που έχασε δικό της οπαδό, είχε δυστυχώς συντελεστεί... Πώς να λησμονήσω τέτοιες στιγμές, εκείνες τις ώρες; Η τραγικότερη σελίδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας είχε γραφτεί με τον πιο εφιαλτικό τρόπο.

Το τι επακολούθησε  λίγο-πολύ ήταν αναμενόμενο: Πανελλήνιο σοκ, πόνος και πολυήμερο πένθος, παντού! Δεν έχει και πολύ νόημα πια η περιγραφή των σκηνών αλλοφροσύνης που εκτυλίχτηκαν από χιλιάδες κόσμου που έσπευσαν στο Τζάννειο Νοσοκομείο και στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας. Ήταν το ρεπορτάζ που σφράγισε τη δημοσιογραφική γενιά μου, καθώς φέραμε στο φώς τα εγκληματικά  λάθη και τις παραλήψεις των κατασκευαστών, των διοργανωτών και των αστυνομικών αρχών.

Παρ' ότι έγιναν δημόσιες επισημάνσεις για  κακοτεχνίες στην είσοδο-έξοδο της Θύρας 7 , αν και οι φύλακες δεν άνοιξαν εγκαίρως τα τουρνικέ, σε έναν αγώνα που είχε προσελκύσει 35.450 θεατές, δεν λειτούργησαν οι μικρομεγαφωνικές εγκαταστάσεις, κι άλλα πολλά τα οποία περιελήφθησαν στον ογκώδη  φάκελλο που σχηματίστηκε από τους ανακριτές. Ωστόσο 34 χρόνια μετά δεν υπήρξε καταλογισμός ευθυνών σε ΚΑΝΕΝΑ, ούτε αποζημιώσεις πήραν οι οικογένειες των νεκρών, ούτε καν μια πειθαρχική δίωξη για τα μάτια...

Το μόνο κέρδος –αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι- ήταν η άμεση λήψη κάποιων μέτρων στα πρωτόγονα από πλευράς ασφαλείας γήπεδα του Λεκανοπεδίου και της Περιφέρειας. Περιορίστηκαν οι υπερβολικοί αριθμοί εισιτηρίων, ανοίγουν επιτέλους οι πόρτες 30 λεπτά πριν από τη λήξη, επιβάλλεται η έγγραφη αδειοδότηση λειτουργίας της αθλητικής εγκατάστασης από τοπικές, πυροσβεστικές και αστυνομικές αρχές, ενώ έγιναν και κάποια, έστω υποτυπώδη, έργα στις προσβάσεις εισόδου-εξόδου.

Ευθύνες για το τεράστιο έγκλημα όμως δεν αναζητήθηκαν, όπως θα έπρεπε, ούτε καταλογίστηκαν. Την απαρηγόρητη μνήμη για τα αδικοχαμένα παιδιά επαναφέρει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η οργάνωση του Συνδέσμου Φιλάθλων του Ολυμπιακού «ΘΥΡΑ 7», που τιμά σε ειδική τελετή τους 21 νεκρούς. Αλλά και άλλες οργανώσεις, σωματεία και φορείς τιμούν τη μνήμη των αδικοχαμένων νέων, κάθε χρόνο τέτοια μέρα,  αφήνοντας λίγα λουλούδια στο σημείο όπου έγινε το πολύνεκρο δυστύχημα.

Οφείλουμε όμως κι εμείς, που βιώσαμε από κοντά εκείνες τις τρομερές  στιγμές, στις 8 του Φλεβάρη 1981, εκτός από τον σεβασμό μας στην μνήμη τους, να ενώσουμε και τις προσευχές μας να μη ζήσουμε ποτέ ξανά τέτοιον εφιάλτη!

Ποτέ και τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη ζωή.