Ο δράκος και η ελπίδα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα πανέμορφο χωριό, το οποίο ομως φύλαγε ένας δράκος. Αυτό το τέρας λοιπόν, αφου είχε φάει κόσμο και κοσμάκη ξύπνησε μια μέρα και προσπαθούσε να πείσει τους χωριανούς να μην το φοβούνται και οτι έγινε χορτοφάγο...

Γράφει ο Σταύρος Αλευρογιάννης

Το παραπάνω θα μπορούσε να ειναι η αρχή ενός παραμυθιού ή απλώς η εικόνα των κομμάτων της συγκυβέρνησης κατά την προεκλογική περίοδο.

Έφαγαν, κατέστρεψαν, λεηλάτησαν και ποντάροντας στην κοντή μνήμη μας έρχονται τωρα, χαμογελαστοί να μας πουλήσουν μονοπώλιο. Ή εμείς, σου λένε, ή κανείς...

Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον, αλλά γνωρίζω καλά το παρελθόν και το παρόν. Όταν αισθάνεσαι καθημερινά την αδικία αλλά και την αδυναμία στο να αλλάξεις πράγματα, τότε σκέφτεσαι ακραία. Πας σε πόλεμο κι ας ξέρεις οτι έρχεται χειμώνας...

Σε μερικές μέρες θα μας δοθεί η ευκαιρία να μπήξουμε το κοντάρι στην καρδιά του δράκου κι αν οχι να τον σκοτώσουμε, να τον τραυματισουμε σοβαρά. Δεν χρειάζεται να σ' έχει δαγκώσει για να καταλάβεις την επικινδυνότητά του, καθώς σίγουρα θα έχει βλάψει κάποιον από το στενό σου περιβάλλον. Το βλέπεις; Το αισθάνεσαι; Η μήπως εθελοτυφλείς, γιατί ο μάγος του χωριού σου πιπιλίζει το μυαλό καθημερινά λέγοντάς σου πως όλα γίνονται για το καλό του τόπου;

Ποτέ δεν κατάλαβα αυτόν που τρέμει το καινούριο ενώ είναι ξεγραμμένος. Ποτέ δεν θα μου φταίξει περισσότερο αυτός, από αυτόν που μου έχει ήδη φταίξει...

Ποτέ δεν θα πιστέψω αυτόν, που έγινε ο,τι έγινε με ψέματα.

Ποτέ δε θα φοβηθώ να σκοτώσω τον κακό δράκο ακόμα κι αν από πίσω έρχεται ένας άλλος, που θα μπορούσε να είναι χειρότερος...

Τουλάχιστον υπάρχει και μία ελπίδα να μην είναι...