ΞΥΠΝΗΜΑ ΑΠΟ ΚΩΜΑ

Ο ήχος από το υποστηρικτικό μηχάνημα αρχίζει να γίνεται πιο έντονος και το ιατρικό επιτελείο αναθαρρεί... Μετά από πολλά χρόνια σε κώμα, αρχίζω να συνέρχομαι και το καταλαβαίνω από τις αντιδράσεις ευτυχίας των γύρω μου.

Γράφει ο Σταύρος Αλευρογιάννης

Οι πρώτοι ψίθυροι που φτάνουν στα αυτιά μου μιλούν για θαύμα, καθώς οι επιστήμονες που παρακολουθούσαν την κατάστασή μου όλο αυτόν τον καιρό, δεν έδιναν πολλές ελπίδες αναστροφής...

Με το πέρας των ημερών τα βαριά ματοτσίνορα άνοιξαν, και παρά το γεγονός ότι θα χρειαστεί να παραμείνω στο κρεβάτι μέχρι να επανέλθουν όλες οι λειτουργίες του οργανισμού, η επικοινωνία με τους γύρω μου γίνεται ολοένα πιο ουσιαστική!
Η επιστροφή μου στους κανονικούς ρυθμούς είναι θέμα χρόνου, ωστόσο θα πρέπει να καλύψω τα κενά που μου άφησε η αποχή μου από την καθημερινότητα.

Τις ώρες που δεν δύναται να μιλήσω με τους επισκεπτόμενους συγγενείς και φίλους, επιλέγω την τηλεοπτική ενημέρωση προκειμένου να προλάβω την εξέλιξη των πραγμάτων... Δίνω προτεραιότητα στα γεγονότα του σήμερα και για να μην μπερδευτώ, προσπερνάω πρόχειρα εκείνα του παρελθόντος.

Οι τελευταίες μνήμες που έχω πριν από την σοβαρή περιπέτεια της υγείας μου, έχουν να κάνουν με τις δυσκολίες της Ελλάδος να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της και την αναζήτηση ικανών ανθρώπων να βοηθήσουν τη χώρα σε αυτή την προσπάθεια.

Το άκουσμα των ευχάριστων νέων, ότι παρά τις εσωτερικές αλλά και εξωτερικές αντιξοότητες, επιστρέψαμε σε κανονικούς ρυθμούς, αναπτερώνει το ηθικό μου και με ωθεί να επιθυμώ να επανέλθω δυναμικά στην καθημερινότητα... Αισθάνομαι τόσο τυχερός που το τέλος του ανεπιθύμητου λήθαργου στον οποίο βρισκόμουν, συνέπεσε με την λήξη μιας κακής συγκυρίας για την πατρίδα μου.

Παρακολουθώ στην τηλεόραση ευτυχισμένους καταναλωτές να κάνουν τα ψώνια τους την ηλιόλουστη Κυριακή, μαθαίνω για επιστροφή στις αγορές, για ανάπτυξη, για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και νιώθω τόσο περήφανος γι' αυτούς τους ανθρώπους, που με τους σωστούς χειρισμούς τους έβγαλαν την Ελλάδα από το τέλμα.

«Ε ναι λοιπόν, τέτοιους πολιτικούς χρειαζόμαστε...» σκέφτηκα και κοίταξα το ρολόι καθώς πλησίαζε η ώρα της ιατρικής επίσκεψης...

«Νοσοκόμα... Νοσοκόμα... Μα καλά δεν έχει προσωπικό αυτό το νοσοκομείο; Δεν πιστεύω να μου πουν πάλι ότι τελείωσαν τα φάρμακα...».