Να θυμάσαι την παρέα της γειτονιάς, που πάλευε με μια πορτοκαλί μπάλα στη μέση του δρόμου και ένα σφηνωμένο στεφάνι στα κάγκελα ενός εργοστασίου.
Ό,τι κι αν γίνει δεν θα ξεχάσουμε τους πρώτους ανεπίσημους αγώνες με τα παιδιά της κάτω γειτονιάς, το ξύλο και τελικά, την ένταξή τους σε αυτό το όμορφο εγχείρημα.
Γράφει ο Σταύρος Αλευρογιάννης
Στη δική μας μνήμη θα μείνουν πάντα χαραγμένες οι εικόνες από τις παρθενικές προπονήσεις στο 6ο δημοτικό σχολείο Νέας Φιλαδέλφειας, οι πρώτες εμφανίσεις αλά Κροατία, οι λευκές αστεράτες και τέλος, οι γκρι φόρμες με τις κουκούλες. Ακόμα και η επιλογή του ονόματος αποτελεί γλυκιά ανάμνηση για όλους εμάς που συντελέσαμε στη γέννηση του συλλόγου. Και το όνομα αυτού; Φιλαθλητική Ένωση Αθήνα 96. Στα τέλη της δεκαετίας του 80, βλέπετε, διεκδικούσαμε ακόμα την Ολυμπιάδα του 1996.Η αγάπη για τον ακμάζοντα αθλητισμό της εποχής, αλλά και τα παιδιά που έβρισκαν ευτυχία σε μια νέα για τα δεδομένα ενασχόληση, ανάγκασε ανθρώπους άσχετους με διοικητικά πόστα να αναλάβουν δράση και να ετοιμάσουν όπως - όπως το απαιτούμενο καταστατικό, για να προλάβει η ομάδα να ξεκινήσει τις περιπέτειες της στα πρωταθλήματα της ΕΣΚΑ. Θα μείνει αξέχαστη αυτή η περίοδος, όπου τα αγόρια εκτός από παίκτες γινόμασταν φίλαθλοι στις αναμετρήσεις των γυναικείων τμημάτων ή το αντίστροφο. Τότε που το ανοιχτό γηπεδάκι της οδού Πλαστήρα εκτός από μπάσκετ ήταν στέκι για κουβέντα και φλερτ.
Η ομάδα προχώρησε, ανέβηκε, ψήλωσε. Έγιναν συγχωνεύσεις και αμέτρητες αλλαγές προσώπων σε όλα τα πόστα. Το στενάχωρο όμως είναι πως κανείς από τους σημερινούς ανθρώπους που υπηρετούν την ΦΕΑ δεν γνωρίζει την ιστορία της. Αυτή την ιστορία που γράφτηκε με τον ιδρώτα παιδιών, που είναι ακόμα και σήμερα φίλοι. Τόσα κι άλλα τόσα χρόνια να περάσουν, η δική μας ψυχή θα χαμογελάει για τον απλό λόγο ότι τα παιδικά μας χρόνια ήταν γεμάτα από αυτή την ομάδα. Αυτό που κάποιοι λησμονούν, εμάς μας έκανε καλύτερους ανθρώπους.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Κάνε σχόλιο