Καθώς μπαίνει ο Φλεβάρης, κάθε χρόνο, η ιστορική μνήμη μας γυρίζει πίσω, στην αποφράδα εκείνη ημέρα της 8/2/1981: Μια ηλιόλουστη Κυριακή, που διάλεξε η μοίρα για τη μεγαλύτερη ανθρωποθυσία, την κορυφαία τραγωδία του ελληνικού αθλητισμού! Πέρασαν 33 χρόνια κι όμως δεν ξεχνώ, κανένας δεν ξεχνά, τον άδικο χαμό 21 νέων ανθρώπων, στα σκαλοπάτια της Θύρας 7 στου Σταδίου «Γεώργιος Καραϊσκάκης».
Γράφει ο Παύλος Γερακάρης
Θυμάμαι έντονα, στιγμή προς στιγμή, την τρομακτική αυτή εμπειρία που σημάδεψε την διαδρομή μου στο χώρο της ενημέρωσης. Γι αυτό συγχωρέστε μου την όποια προσωπική αναφορά σχετικά με ένα γεγονός που έζησα πολύ έντονα και συνεχίζει να με ακολουθεί, ιδιαίτερα όταν πλησιάζει η θλιβερή επέτειος.Νεαρός δημοσιογράφος ήμουν μεταξύ των ρεπόρτερ που κάλυπταν για την ΕΡΤ-2 το ντέρμπυ κορυφής Ολυμπιακού –ΑΕΚ στο Φαληρικό γήπεδο. Οι «ερυθρόλευκοι» ήταν στην κορυφή με δυο βαθμούς διαφορά από την «Ένωση» και γινόταν χαμός.
Τα εισιτήρια είχαν γίνει ανάρπαστα και περίπου 35.000 θεατές είχαν κατακλύσει τις κερκίδες. Μέγα πάθος, μέγα πλήθος και φανατισμός, όμως χωρίς ακρότητες. Στο β΄ ημίχρονο οι Πειραιώτες πέτυχαν άλλα πέντε γκολ, φτάνοντας το σκορ στο εντυπωσιακό 6-0!
Τίποτα δεν προδίκαζε αυτό που θα ακολουθούσε: Αναχωρώντας από το γήπεδο μαζί με τον αείμνηστο συνάδελφο και αρχισυντάκτη στην ΕΡΤ-2 Πάνο Κορόβηλα, κατά διέλευσή μας από την αερογέφυρα, που υπάρχει και σήμερα, σχεδόν κολλητά στο γήπεδο, ακούσαμε ξαφνικά σειρήνες περιπολικών και νοσοκομειακών έξω από την Θύρα 7. Το κακό είχε γίνει...
«Ξετρελλαμένοι» από τον τεράστιο θρίαμβο οπαδοί του Ολυμπιακού τραγουδούσαν και πανηγύριζαν βγαίνοντας από το γήπεδο. Η πτώση ενός φιλάθλου στα σκαλοπάτια της θύρας , η κακοτεχνία στην έξοδό της και το κλειδωμένο τουρνικέ, έκαναν τη μεγάλη ζημιά.
Τις γοερές κραυγές από τον απίστευτο συνωστισμό σκέπαζαν οι πανηγυρισμοί, οπτική επαφή με τους προπορευόμενους δεν είχαν οι ακολουθούντες νεαροί, όπως τουλάχιστον απεφάνθησαν οι Αρχές στην έρευνά τους.
Απολογισμός; Είκοσι νεκροί, που αυξήθηκαν σε 21 λίγο αργότερα. Η ασύλληπτη τραγωδία για τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, που έχασε δικό της οπαδό, τον ελληνικό αθλητισμό, είχε δυστυχώς συντελεστεί...
Η τραγικότερη σελίδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας είχε γραφτεί με τον πιο εφιαλτικό τρόπο. Το τι επακολούθησε λίγο-πολύ ήταν αναμενόμενο: Πανελλήνιο σοκ, πόνος και πολυήμερο πένθος, παντού! Δεν έχει και πολύ νόημα πια η περιγραφή των σκηνών αλλοφροσύνης που εκτυλίχτηκαν από χιλιάδες κόσμου που έσπευσαν στο Τζάννειο Νοσοκομείο και στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας.
Παρ΄ότι έγιναν δημόσιες επισημάνσεις για κακοτεχνίες στην είσοδο-έξοδο της Θύρας 7, αν και οι φύλακες δεν άνοιξαν εγκαίρως τα τουρνικέ, σε έναν αγώνα που είχε προσελκύσει 35.450 θεατές, δεν λειτούργησαν οι μικρομεγαφωνικές εγκαταστάσεις, κι άλλα πολλά που περιελήφθησαν στον ογκώδη φάκελλο που σχηματίστηκε από τους ανακριτές. Ωστόσο 33 χρόνια μετά δεν υπήρξε καταλογισμός ευθυνών σε ΚΑΝΕΝΑ, ούτε αποζημιώσεις πήραν οι οικογένειες των νεκρών, ούτε καν μια πειθαρχική δίωξη για τα μάτια...
Το μόνο κέρδος –αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι- ήταν η άμεση λήψη κάποιων μέτρων ασφαλείας στα πρωτόγονα από πλευράς επικινδυνότητας γήπεδα του Λεκανοπεδίου και της Περιφέρειας.
Περιορίστηκαν οι υπερβολικοί αριθμοί εισιτηρίων, ανοίγουν επιτέλους οι πόρτες 30 λεπτά πριν από τη λήξη, επιβάλλεται η έγγραφη αδειοδότηση λειτουργίας της εγκατάστασης από τοπικές, πυροσβεστικές και αστυνομικές αρχές, ενώ έγιναν και κάποια, έστω υποτυπώδη, έργα στις προσβάσεις εισόδου-εξόδου. Ευθύνες για το πολύνεκρο έγκλημα όμως δεν αναζητήθηκαν, όπως θα έπρεπε, ούτε καταλογίστηκαν.
Την απαρηγόρητη μνήμη για τα αδικοχαμένα παιδιά μας επαναφέρει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η οργάνωση του Συνδέσμου Φιλάθλων του Ολυμπιακού «ΘΥΡΑ 7», που τιμά σε ειδική τελετή τους 21 νεκρούς. Οφείλουμε όμως κι εμείς, που βιώσαμε εκείνες τις τρομερές στιγμές, στις 8 του Φλεβάρη 1981, εκτός από τον σεβασμό μας στην μνήμη τους, να ενώσουμε και τις προσευχές μας να μη ζήσουμε ποτέ ξανά τέτοιο φοβερό εφιάλτη! Ποτέ!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Κάνε σχόλιο